De Drie Toortsen van Waakzaamheid.
Tegenstrijdigheden en gebeurtenissen in onze samenlevingen.
(drietoortsen.htm)
2021-07-26
Peter R. de Vries:
Peter R. de Vries verteld in een interview, dat hij altijd geďnteresseerd was in de “dader” achter de moord of misdaad. Hij wilde weten wat erachter zat, hoe iemand tot zijn daad komt. Wat de omstandigheden waren, hoe iemand opgroeit enzovoort.
In ‘La Lucas’:
Wilde ik er ook achter komen, hoe daders opgroeien, in hun eigen cultuur en een cultuur als de onze? Je kan toch verwachten dat iedere dader bij zijn of haar geboorte als een onschuldig kind geboren is geworden. Wat maakt het dan dat zij met het ouder worden, van onschuldig kind zijn, opgroeit tot gewelddadige puber(s), die straten terroriseren en mensen lastigvallen, of met een groepje of als alleenstaande dader(s) een persoon in elkaar beukt of met een mitrailleur dood en verderf zaait?
In hoeverre is een cultuur bepalend, hoe het mensen aanzet tot agressief gedrag, moord en doodslag? Mensen in een samenleving zijn van elkaar te onderscheiden, in bepaalde type mensensoort, je hebt het type dat nog geen vlieg doodslaat, je hebt opstandige typen met een kort lontje. Je hebt vurige typen die snel tot actie kunnen komen, of makkelijk in vuur en vlam staan, en je hebt dodelijke types die blind van woede tot alles in staat zijn, en je hebt van die beukende types die pas ophouden als het slachtoffer niet meer beweegt.
Mensen zijn dus te onderscheiden van elkaar als zachtmoedig tot kwaadaardig en van alles ertussen in. Wat maakt pubers, jongeren en volwassenen van nu, dat zij zo makkelijk agressievelingen worden, straatterreur plegen, mensen neersteken, ernstig verwonden of doodschieten?
Die vraag en de antwoorden erop heb ik 5 jaar onder de aandacht willen brengen, en daar is nauwelijks op gereageerd, door mijn familie niet, door vredesorganisaties niet, door kerkelijke instanties niet. Contact gezocht, brieven geschreven, een website gemaakt. Wederom via twitter en facebook onder de aandacht gebracht. Het is mij duidelijk geworden, mensen willen dat overheid en vredesgroepen er iets aan doen. Burgers als individuen wassen hun handen in onschuld. En zij zijn niet bereid om als burger van dit land, positieve ondersteuning te verlenen als dit van hen gevraagd wordt.
Dat zij aan 'hen' die de moeite nemen om ideeën te schetsen, waardoor er een verandering kan gaan plaatsvinden in ons collectieve denken over goed en kwaad, in onze samenlevingen. Dat ieder van ons daarin zijn verantwoording neemt door een 'positieve' indoctrinatie te laten plaatsvinden, waardoor ‘iedereen’ weer veilig over de straat kan lopen.
Ja als dat niet gebeurt, dan valt te verwachten dat het in het publieke domein de ‘destructieve acties’ alleen maar groter zullen worden. En dat de toekomst er net zo somber uit gaat zien als de voorspelling, over de hedendaagse natuur, en het milieu in Nederland en de rest van de wereld, dat steeds ernstige en zwaardere vormen aanneemt.
Nijmegen 22-07-2021
Via de Tv kijken we met zijn allen altijd weer opnieuw naar wat er allemaal verkeerd gaat, fout is gegaan in het verleden en wat fout gaat bij anderen in het nu. Wat opvalt is dat we (publiekelijk) niet willen stilstaan aan wat er aan is voorafgegaan, bij wat er in het ‘nu’ fout gaat, in ons Nederland en bij onszelf. Dat iemand gewelddadig wordt is niet impulsief, is geen incident bij de dader, want; aan de daad van de dader is een lange weg voorafgegaan. Zie de zovele steek en schop gebeurtenissen in ons land en in de wereld.
Wat gaat er fout en hoe komt het dat in onze cultuur de voorbije 100 jaar steeds weer opnieuw variaties van geweld en destructiviteit plaats vinden? Ik noem 100 jaar om maar een tijdvak te noemen als kader waarin te herkennen valt, wat de veroorzakende factoren kunnen zijn, die eraan voorafgaan, aan de vele geweldsdelicten in onze maatschappij en samenleving. (Deze zijn verzameld en worden genoemd in het “La Lucas initiatief”.)
Waarom mag dit niet genoemd worden? Dat in onze maatschappijen op, van jong tot oud, zoveel geweldsprikkels worden afgevuurd, dag in dag uit, van vroeg tot laat. Waarom wordt er geen aandacht aan geschonken, als er mensen zijn die het genoemd willen hebben in het publieke domein, over wat er is gebeurd, die de vinger op de zere plek willen leggen?
Waarom wordt het afgedaan door te zeggen, het is nu eenmaal zo, er is niets aan te doen, de mens is nu eenmaal zo!? Als het niet genoemd mag worden, kan er ook geen oordeel over uitgesproken worden, en zullen de veroorzakende factoren blijven bestaan.
Anthoon Lucas Budel