Deel I

Door het lezen van Mystici, het nadenken over menselijke liefdesactiviteit en mijn drang te blijven zoeken naar de aanwezigheid van God, kom ik tot de volgende overwegingen:

Kringloop van de liefde.

(zie tek18g-2008-05-30)

Er zijn veel manieren van beminnen die je door het leven heen kunt beleven, en het is keer op keer weer opnieuw ontdekken, dat onvermogen ‘liefdescontacten’ vertroebelen en frustreren. De golfslag van het leven zorgt er dan ook voor dat liefdesbewegingen stijgen en dalen, van hoogte naar dieptemomenten. Geboorte en stervensmomenten zijn daar de twee uitersten van, toch zal ‘liefde’ daarin het meest triomferen boven alle ‘innerlijke drijfveren’ van mensen uit.

Als een mens bewust wordt van zijn diepste verlangen naar liefde, en hij bewust wordt van een liefdesrealiteit in een geestelijke bewustzijns/laag, die boven zijn individualiteit uitstijgt, maakt die mens mee dat liefde/realiteit niet een kwestie is van willen, maar van laten gebeuren. Dan kan die mens instromen in de golfslag van de eeuwigdurende beweging van liefdeswisseling tussen hem en de ander of het andere, door zich open en toegankelijk op te stellen voor liefdes energie dat op velerlei wijzen naar hem toekomt.

Die kringloop van liefdesmomenten, liefdes beïnvloedingen die voortkomen uit het leven zelf, en liefdeservaringen die worden doorgegeven door liefdescontacten, worden gevoed en geïnspireerd door een boven allen uit aanwezige ‘liefdesrealiteit’ dat mystici: “minne-ervaring” of “minnebeïnvloeding” hebben genoemd. Liefdesaanwezigheid dat “Wiseloos” (minne los van zinnelijk) is. Wiseloos is een liefdeswerkelijkheid, zonder hartstocht, passie of dualiteit, door oefening en meditatie (velen noemen het godliefde of liefde van Christus) te bereiken.

Dat is een ‘liefdeswerkelijkheid’ dat geloofswerkelijkheid en belevingswerkelijkheid met elkaar verbind, en dat ‘ervaringsliefde’ kan worden genoemd dat; door mensen beleeft, en door mensen word verwoord in geloofsoverdracht en in ervaringswijsheid en wordt doorgegeven, zij volgen een route langs spirituele en mystieke wegen.

Kringloop van liefde is een Maniere van minne dat een verbinding legt tussen wat liefde Gods wordt genoemd, en die samensmelt met menselijke liefdeskenmerken.

“Kringloop in de liefde” is liefdeslijnen ontdekken en volgen, in de polariteiten van menselijke energieën, vanuit menselijke ‘liefdeselementen’ naar ‘minnebeleving vanuit de eigen ziel, van God uit’ door ‘zijnservaringen’ met het leven van de dag.

In dit gebied gaan mensen liefdesontmoetingen ervaren, en dat brengt omvorming teweeg door ‘lijfelijke’ en ‘geestelijke’ ontmoetingen, deze omvormingen (veranderingen worden gestimuleerd door mensen). Dit wordt gedragen door intelligentie en scheppingsdrive. Mannen en vrouwen zijn begiftigt (is hen geschonken) met liefdesvermogen van geboorte af, zij maken ‘allen’ fasen van ontwikkeling door, dat hen, zowel individueel als gemeenschappelijk tot meer ‘mens-zijn’ vormt.

Ervaringen in de liefde, en oefeningen in liefdevermogen, zullen dan ook tot meer “menswording” leiden. Door direct herkenbare impulsen, die waarneembaar zijn door spirituele en mystieke ervaringen, deze “geloofsrealiteit” wordt ervaarbare liefdesbeweging tussen mensen, zij geven dat weer door, door gebed, mantra’s, gezang en muziek.

Dat is het kader waar liefde en minne vatbaar en overdraagbaar, vruchtbaar en realistisch wordt. Mensen worden zich bewust en herkennen de kringlopen van liefde, op ethisch (schoonheid-kunst), theologisch (wijsheid) en sociaal (anderen ) gebied.

Levensdynamiek; kan als scheppend en vormend worden waargenomen in menselijke geslachtsdrift, en door zijn creatief werkend vermogen die als talenten waarneembaar zijn. In eerste instantie om de menselijke soort veilig te stellen ‘en’ om op een menswaardige wijze te overleven (leven). In onze tijd echter, na eeuwen van evolutionaire ontwikkelingen van een veranderende manier leven, en ‘andere’ samenlevingsvormen, krijgen voortplantingsdrift en liefdes activiteit een andere bestemming, een ander doel dan in vroeger tijden.

Vanuit een “evolutionaire opgang” (voorwaartse groei zonder beperkingen) proberen veel mensen van onze tijd, een menswaardig leven te leiden zonder overmatige begeerte of materieel gewin. Er ontstaat bij hen een drang uit te stijgen boven (historische) tijden van willoosheid en onwetendheid, door beknotting van boven af in de hiërarchie van ambtdragers etc. Mensen willen vandaag de dag leven vanuit een ‘herkenbare’ werkelijkheid waarin relaties niet meer in het harnas van conventies en vastgeroeste regels bekneld raken, bewuste keuzes maken in de geest van de tijd. Zij kiezen en hebben de keus te leven in leefvormen en omgangsnormen, die zijzelf verkiezen, waarin ‘liefde’ een heiligende en genezende invloed kan hebben, daarbij is het wel van belang dat zij ‘leren’ wat ‘belangeloze’ (liefdesverhouding zonder gewin) liefde betekent.

Levend in een tijd waarin samenlevingsvormen veranderen (door veranderende inzichten en evolutie en natuurwetenschappen), mede door ontdekte samenstellingen in de natuurlijke werkelijkheid, zijn mensen meer in staat hun leven richting te geven aan zoals zij dat wensen. Overgeërfde passies en oerdriften (dwang) worden zo goed als mogelijk herkend en aan banden gelegd, en het lijkt erop dat we in een maakbare werkelijkheid (samenleving) zijn aangekomen.

Religieuze, en ambtelijke bemoeienis, word nu anders ervaren dan voorheen het geval was, mensen willen meer als gelijkwaardige wezens met elkaar om gaan. Zij wensen een leefbaardere samenleving waarin zij elkaar verdragen kunnen in hun anders zijn, hun eigen/aardigheden. Voortgestuwd door een nieuwe tijdgeest van personalisatie (individualisatie), ontstaat er een gemeenschappelijk streven met individuele verantwoordelijkheid, ten opzichte van de gemeenschap als geheel, (uitstijgen boven dualiteiten uit) de verscheidenheid in cultuur en afkomst.

Dit zijn de kansen van de nieuwe tijd (21^ste eeuw), belangeloze ontmoetingen in wederkerigheid, liefdesontmoetingen die “wiseloos” (zonder hartstocht, passie of drift, dus pure liefde, heiligend, passioneel, aards) wisselbaar zijn, tussen God eren (is respect tonen voor ontstaan van leven) en de mens eren (waarde van de mens hoger inschatten), als man en vrouw, tussen alle soorten relaties (diversiteit samenleving) die in een veranderbare samenleving zichtbaar zijn, ondersteund door de best denkbare wilsuitingen die de mens bekend zijn, namelijk; geloof,hoop,liefde.

Wederkerigheid kan beleefd en ervaren worden in onderlinge verbondenheid, en gelijkwaardig in geloofswerkelijkheid, waar ieder zich individueel kan aansluiten door samen te komen en te bidden, en de ander lief te hebben als zichzelf. Leven en elkaar beleven in een ‘werkelijkheid’ waar verlangens de ruimte krijgen om uitgesproken te worden, waar oude begrippen, oude woorden nieuwe waarden kunnen krijgen door toetsing en herkenning in de dagelijkse werkelijkheid. Door omvorming en hervorming kan 2000 jaar christendom een nieuwe weg inslaan. De boodschap van Christus is op vele plaatsen vervormd, vervreemd, en is al die eeuwen geïnterpreteerd naar de geest van die tijd, de leer van de kerk en haar leerstellingen dienen opnieuw naar waarde ingeschat te worden. De werkelijkheid van vandaag is zoveel anders dan 2000 jaar geleden, dat het niet meer mogelijk is, te bidden en te denken als toen. Er zijn mensen die dat begrepen hebben, zij inspireren ons en nodigen uit om met een helderder blik te kijken.

Zeker, ook in de heden bestaande werkelijkheid (dagelijks leven) worden wij beïnvloed, en het is van belang dat ook wij elkaar daarin ondersteunen met afstand nemen van wat niet meer geloofwaardig is, en ook zij, die het anders willen, of dit ‘andere’ al eigen hebben gemaakt, zij willen ‘zonder, zelfverloochening’ orde scheppen in de chaotische wereld die is ontstaan (veelheid van de wereldse dingen), en waar geen wereldse macht of organisatie iets aan kan veranderen, zo lijkt het althans. De grote kanshebber voor verandering en verbetering van ’inzichten’ is het ‘individu’ en wel door het ‘samen’ te geloven en ‘samen’ te werken aan een nieuwe geloofswerkelijkheid.

Ja, al die individuen samen, daarin schuilt een ongekende grootheid, dat hervormd en omvormt, wat eerst niet mogelijk leek. Het individu kan door die gezamenlijkheid en in wederkerigheid, de samenleving impulsen geven door het ‘om te vormen’ in gemeenschappelijk; denken, bidden, inspireren (gemeenschappelijke kracht), dan kunnen verloren idealen worden gered of opnieuw ingezet. Verloren idealen zijn de verwachtingen van 2000 jaar christendom, dat zijn de ontgoochelingen, de dwalingen en dogma’s die de kritiek van de 21^ste eeuw niet langer meer kunnen weerstaan.

Van belang is dat wij doorgaan met ons “streven” tot volmaaktheid te komen. Ten minste, voorbeeld nemen aan hen die dat wel kunnen, want wat de een niet kan, kan de ander wel en zo ondersteunen we, en leren we van elkaar. Zo kunnen we het geloof in elkaar herstellen, zoals de bruid die aarzelend liefdes avances onderneemt. Zó kunnen wij het geloof in de Bruidegom (God of levensessence) herstellen of nieuwe voeding geven. En met geloof wordt de maakbare werkelijkheid, van de boodschap van Christus, bedoeld.

Wederliefde in werkelijkheid, is werkzame liefde die wisselbaar is, in een samenwerkende macht of kracht (beheersbaar samenwerkend), dat als “geest” kan worden ervaren, of als een ‘stem’ die raad geeft, waardoor mensen elkaar beter kunnen verstaan, binnen hun persoonlijke geloofs werkelijkheid waarin zij zijn opgegroeid, of waar zij voor hebben gekozen. Raadgevingen kunnen ingevingen zijn die herkenbaar en toepasbaar zijn, zoals die van een mens die wijze dingen zegt, of zoals een profeet die ‘begeesterde’ verhalen verteld, dat mensen inspireert of enthousiast maakt.

Mensen enthousiast maken om te spreken over hun eigen persoonlijke ‘liefdesvermogen’ (genegenheid, aandacht, zorg, tederheid) of ‘liefdesinwerkingen’ (wijsheid, toegankelijk, onthecht, inzicht) dat is geen gemakkelijke opgave, dat is wel de opdracht die Christus ons gegeven heeft, mensen met vreugde ontvangen en beleven in ontmoeting, dat is belangrijk van beginne af, en dat begint al vanaf het onbeschreven blad van een pasgeborene, dat in zuiverheid en vertrouwen levenskracht ontvangt, in ‘onschuld’ geboren wordt (en leeft bij de gratie Gods). Bij het volwassen worden en de strijd om het bestaan, en het overleven in sociale verbanden wordt het de mens van geboorte af aan niet gemakkelijk gemaakt, om open en onbevangen te blijven tegenover initiatieven van een ander, omdat die soms handelt uit onervarenheid of liefdesonvermogen. Om toch open te blijven staan voor ‘initiatie’ en ‘vorming’ (leerproces) opdat er een verandering ten goede ontstaat, is het wenselijk dat ‘alle’ mensen mee blijven doen, en gehoor geven aan initiatieven van individuele of persoonlijke aard. Een goede en maakbare plek om dat te realiseren, zouden kerkgemeenschappen en geloofsgemeenschappen kunnen zijn.

Fysiologische en psychosomatische verschijnselen, beïnvloeden elkaar en bepalen hoe het de mens vergaat. en In de strijd om te overleven heeft geld en bezit altijd een grote rol gespeeld (negatieve vorm van macht), en dat heeft zijn tol geëist betreffende emotionele ontwikkelingen en liefdesontmoetingen in de samenlevingen.

Ons leven in al zijn ‘verscheidenheid’, is een manier van leven geworden dat zich voortdurend afspeelt tussen sociale spanningsvelden, en zich beweegt tussen wat was, wat is, en wat worden gaat. Leven vanuit een Gods-realiteit, is leven vanuit een bewustzijn, dat boven het realisme van de dagelijkse werkelijkheid uitstijgt. Het is leven met een bewustzijn, dat ooit uit het niets is voortgekomen, vanuit een eeuwenlange ontstaanswerkelijkheid ‘geworden’ is, zoals wij het vandaag concreet beleven, met de verwachting dat het nog beter ‘worden’ zal, vanuit en door ‘invloeden’ die ongekend groot en soms wel en soms niet beheersbaar zijn. Elke dag, elke minuut, elke seconde is er bestaanswerkelijkheid (matrix van niet zichtbare werkelijkheid) die in een doorgaande beweging toekomst, veranderbare vormen geeft (ieder mens werkt daaraan mee), én veranderbaar blijft.

Wij hebben ons zelf niet gemaakt, zijn geworden door eeuwige beweging (evolutie), met een inwerking en samenwerking; van geestelijke invloeden en lichamelijke vereniging/vorming, door versterving en geboorte, door groei en vermeerdering, door hervorming en omvorming.

(vorming – ontvorming / vernieting - vernieuwing / ontwikkeling – heelwording)

Vorming, vernieuwing, ontmoeting, en intimiteiten, zijn ontmoetingen en werkingen die nodig zijn om ’liefde’ te laten voortbestaan. ‘Dat’ wat ‘liefde’ is, is ‘mogelijk’ , door ‘vertrouwen’ en door de dynamiek van de wederkerigheid, dat geeft, stuwing en voortgang. Het is belangrijk dat we ons realiseren hoe dit werkt!

Elk moment van geboorte of vernieuwing wordt voorafgegaan door een samensmelting van actieve en passieve beginselen, in een wel of niet intieme of vertrouwelijke omgeving, door een daad of gebeurtenis in het samengaan van mensen. Een samensmelting van twee individuen, met als resultaat een nieuwe vrucht of werkelijkheid. Dat een onvermijdelijke en definitieve breuk van het voorafgaande teweeg brengt, om voort (groei) te kunnen gaan, omdat het ‘nieuwe’ een vruchtbare en voedende bron voor weer nieuw leven (of nieuwe werkelijkheid) kan worden.

Oorzakelijke gebeurtenissen, dat ‘nieuw leven’ vooraf gaat, en waarbij een ‘breuk’ of ‘scheiding’ nodig is, om als een zelfstandige vorm van denken of nieuw bewustzijn voort te kunnen gaan (vrucht of geboorte), dat door geestelijke omvorming, levenskrachtig en creatief, werkzaam kan blijven of kan worden, en grensverleggend werkzaam mag zijn, en dat zorgt voor een belangrijke samenhang in de kleine en grote gehelen of delen.

Omvorming in liefde, omvorming in intimiteit, omvorming in ‘geloofswaarheid’ door geloof, hoop en waarachtigheid, maken ‘herschepping in liefde’ tot een opdracht in ‘deze’ wereld, dat in heelheid door de mens tot voltooiing dient te komen.

Mensen komen voort uit ‘leven’ en brengen ‘leven’ voort, dat in eerste instantie “wiseloos” is, richtingloos, strijdloos, passieloos. Al snel wordt na geboorte ‘minne’ (liefdesbeweging) voor een belangrijk gedeelte “getransformeerd” en wordt het verbonden met vlees (lichaam) en bloed (hartstocht) met ontvangende en uitstralende vermogens, het krijgt vorm en levenskracht en wordt tot ‘Gestalt’. Hetzelfde gebeurd met “liefde” in relatie met de ‘ander’ in beginsel nog richtingloos. Als het bestuurbaar en herkenbaar wordt, weet het nog niet of het overlevingskansen heeft en recht op voortbestaan. Bij de volwassen mens is die liefdesbeweging er nog steeds, en blijft het ontvankelijk voor “liefdesuitwisseling”, dat bij ieder hetzelfde en toch ook weer anders is, niet altijd herkenbaar, inwisselbaar en samen/vloeibaar. Het is niet duidelijk of het blijvend is, het hangt af van veel factoren of het inwisselbaar is, met de ander of anderen.

Spanningen blijven in menselijke liefdesrelaties bestaan, ontstaan doordat zij elkaar niet begrijpen, door leed, door strijd, door trots, het wordt zichtbaar door het wezenlijke, en het karakter van ieders persoonlijkheid, en daar hangt het vanaf of het hanteerbaar, of bespreekbaar is. Er bestaan duizenden momenten in ontmoetingen met onbegrip, duizenden ontmoetingen met liefdeskansen door begrip, herkenning en onderscheidingsvermogen, en toch laten veel mensen kansen voorbij gaan om creatieve liefdesimpulsen en liefdes inwerkingen de plaats en de kans te geven die het verdiend.

Ons ‘liefdevermogen’ is en blijft altijd inzetbaar, elk moment van de dag, waar we ons ook bevinden, actieve creatieve liefdes invoegingen, zullen ‘altijd’ eeuwig scheppend aanwezig blijven.

Wederzijds en tot in de eeuwigheid, ‘minne’ zichzelve openbarend aan en door het ‘zelf’ van de mens, daarmede durend werkzaam/vormend aan ‘wereldwijde’ liefdes werkelijkheid.

Dát is eeuwigdurend openstaan voor ‘minnecontact’, dé ware bron voor het scheppende in/standhoudende, liefdesveld, en het ‘immanente geheim’ van liefdeswerkelijkheid. Die mens wil zich overgeven aan, de boven alles en iedereen uitstijgende, samenbindende ‘liefdeswerkelijkheid’. Het is als een ‘noösfeer’ of bewustzijnslaag aanwezig in onze wereld, en daarmee te allen tijde met de mens verbonden, en is als het meest wezenlijke ‘geloofsgeheim’ van de gelovige mens te verklaren.

Dat “ontstaansbeginsel” die levenskracht (ziel of vonk) is, wat vorm heeft gekregen in de strijd van het bestaan, in dualiteiten van groei en sterven, is als een eeuwige beweging in voortgaande polariteit, dat ten goede komt aan groei en vernieuwing. Het is dé oorzaak van liefhebbende polaire contacten, en het zou wel eens het meest liefde opwekkende ‘constante’ (onveranderlijke grootheid) kunnen zijn van alle levende organismen en levende wezens op aarde. Deze onzichtbaar overal aanwezige, meest krachtige liefdevolle liefdeswerkelijkheid, dat zichtbaar is geworden door haar aanwezigheid, in menselijke contacten, en dat toch ook boven het menselijk kennen uitstijgt, speelt een ‘hoofdrol’ in het Godminnende denken van de gelovige mens. In zijn geheugen en in zijn gebedsactiviteit, zal de mens, wanneer hij bereid is zich te wenden tot een ‘hogere’ macht, en hij in staat is zijn hartstocht, passie en dualiteiten los te laten, zal die mens in staat zijn, zijn medemens te accepteren als zich/zelve en dat zal hem in staat doen zijn vrede te scheppen en vrede te handhaven.

Wederliefde is dan een opgaan in elkaar in liefdesverband. Het zich laten beminnen, het zoeken van de ander, via contact, via gebed, het opruimen van misverstanden, samen vieren in gemeenschap, dat is wat tot “wederliefde in werkelijkheid” leidt, dat is het Goddelijke in jezelf herkennen als aanwezig in de ander, en je geroepen weten door de ander.